We leven in een periode waarin discussies vaak op de spits worden gedreven. Nuances zijn nogal eens ver te zoeken. Misschien kan ik daar maar beter uit blijven. Of toch niet?

Felle reacties
Als ik zo eens rondkijk, ook op sociale media, dan hoor en lees ik dat het de laatste tijd lastig is om je uit te spreken en je mening te geven. Want als je dat doet is de kans groot dat het felle reacties oproept. Voor- en tegenstanders gaan elkaar nog net niet te lijf, maar alleen al verbaal is er veel geweld te betreuren.

Terughoudend
Zelf ben ik nooit heel uitgesproken geweest. Dat klinkt wat raar voor iemand die maandelijks – en voorheen tweewekelijks – een blog de wereld in stuurt. En toch is het waar dat ik altijd wat terughoudend ben geweest in het naar buiten brengen van mijn mening over een bepaald issue. Is dat angst (en voor wat?) of is het iets anders dat eraan ten grondslag ligt?

Belemmerd
Want toen ik een aantal jaren geleden een test deed naar mijn drijfveren en kwaliteiten, kwam naar voren dat er in mij een groot verlangen huist om visie en overtuigingskracht in te zetten. Maar dat wordt dus op een bepaalde manier belemmerd. Het is alsof ik mezelf de mond snoer en die visie en overtuigingskracht voor mezelf houd in plaats van het te ventileren.

Botsen
Onlangs heb ik ontdekt waar die belemmering in schuilt. Ik voel me als het ware vastgehouden door mijn familiegeschiedenis, mijn persoonlijke historie in de sociale, culturele en fysieke omgeving waarin ik opgroeide. Me luid en duidelijk laten horen past daar niet in. En dat botst met mijn verlangen tot uiten.

Voorwaarts
Weten waar de schoen wringt zorgt nog niet voor pijnvrije tenen. Maar het is wel het begin van de uitweg. Voor mij betekent dit dat ik los mag komen van die banden die me nog vasthouden. Niet door ze te ontkennen of af te wijzen. Maar juist door ze te erkennen en waarderen. Dat geeft mij de ruimte om een stap voorwaarts te nemen en te laten horen wat ik kwijt wil. There I said it.