Je ouders vragen vast weleens iets van je. En dat is dan duidelijk. Maar soms ook is die vraag niet direct hoorbaar. Impliciet. Maar is ie er wel degelijk. En onvermijdelijk.

Mokerslag
De vraag was niet eens aan mij gericht, maar hij kwam binnen als een mokerslag: ‘Voel je op een bepaalde manier medelijden of medeleven met je vader of moeder?’ Lijkt misschien een rare vraag. Want waarom zou je medelijden met je ouders hebben. En toch, zeker naarmate ik ouder word, zijn er thema’s in het leven van zowel mijn moeder als mijn vader waar ik op z’n minst een medeleven bij voel.

Beperkingen
Mijn moeder die na de basisschool zo graag had willen verder leren en studeren, maar te horen kreeg dat ze maar beter naar de huishoudschool kon gaan. Of haar verlangen om te reizen en de wereld te ontdekken. Iets waar een groot deel van haar leven geen ruimte voor was. Die beperkingen hebben bij mij altijd voor een ingeleefd zelfmedelijden gezorgd. Blijkbaar was dat makkelijker voor me dan medelijden.

Paplepel
Niet zo gek dus dat mijn moeder me altijd stimuleerde om te leren en te reizen. Leerspelletjes (ken je Loco en Electro nog?) werden me met de paplepel ingegoten. En ik kan me haar triomfgebaar nog herinneren toen ik als 22-jarige in de bus stapte om vrijwilligerswerk te gaan doen in Marokko. Mogelijk dat andere moeders daar toch heel anders op hadden gereageerd.

Gecompenseerd
Dat wat mijn moeder in haar leven wellicht tekort kwam aan leren en reizen heb ik in mijn leven ruimschoots gecompenseerd. En dan kan ik wel denken dat ik daar volledig zelf voor heb gekozen, maar dat is dan misschien toch maar ten dele waar. Want impliciet werd ik ook ‘gestuurd’ door dat medeleven wat ik voelde voor wat mijn moeder had moeten missen.

Vérstrekkend
Nu zijn dit nog vrij onschuldige onderwerpen. Ik kan niet zeggen dat ik heb geleden onder het feit dat ik mijn hele leven ben blijven leren en zo veel en ver heb mogen reizen. Maar ditzelfde mechanisme kan vérstrekkende gevolgen hebben in iemands leven. Ook daar kan ik over verhalen, maar dan zou dit blog veel te lang worden. En ik ga liever met mijn klanten in gesprek hoe zij dit ervaren. Wat herken jij?