Steeds meer bedrijven en organisaties bieden hun medewerkers coaching aan via bijvoorbeeld een vitaliteitsplatform of als secundaire arbeidsvoorwaarde. Een ontwikkeling die ik van harte toejuich. Toch ervaar ik ook nog weleens weerstand.

Argwanend
Sinds ik ook vanuit systemisch oogpunt coach komt het nogal eens voor dat opdrachtgevers (zeg de werkgever van degene die ik coach) wat argwanend reageren op mijn coachvoorstel. Want een familieopstelling? Dat gaat toch over de eigen familie? Dat is privé. Wat heeft dat nou met werk te maken? Moeten wij dat gaan betalen?

Overal
Gelukkig ben ik ook altijd wel in de gelegenheid om één en ander toe te lichten. Want dat het als privé klinkt, daar kan ik me iets bij voorstellen. Toch gaat het over veel meer dan dat. Hoe je je gedraagt, wat je doet, hoe je handelt is over het algemeen thuis niet anders dan op je werk. Je bent nu eenmaal wie je bent en die persoon neem je overal mee naartoe. Ook naar je werk.

Perspectief
Een familieopstelling is vooral een methodiek om te onderzoeken waar niet-effectief gedrag of knellende patronen vandaan komen of zijn ontstaan. Door vanuit een perspectief dat uitzoomt in plaats van inzoomt te kijken naar een probleem. Een mens maakt deel uit van verschillende systemen die van invloed zijn op hoe iemand zich ontwikkelt en het gezin van herkomst is daarin wel de belangrijkste.

Win-win
Dus ook al is de methodiek gericht op de familie, het uiteindelijke effect van bewustwording van de eigen patronen straalt ook af op hoe iemand zich in zijn werk gedraagt. De werkgever heeft er dan ook net zo veel mee te winnen wanneer zijn medewerker de stap zet om de familiepatronen te ontrafelen. Als dat geen win-win is.