“Ik wil terug naar de kust”, zong Maggie MacNeal. Dat dacht ik nou nooit. Toch leerde ik het strand waarderen toen ik er onlangs dagelijks was. Helemaal toen ik doorkreeg welke les ik hier had te leren.

Lokroep
Eens per jaar / anderhalf jaar zoek ik de stilte op. Door corona was het dit keer wat langer geleden, maar nu alles weer op gang is gekomen kon ik me gaan oriënteren op een aansprekende retraite. Een retraite met als thema: de natuur als spiegel en leraar. Dat sprak me wel aan. Ik kom graag in de natuur en een week vertoeven op Terschelling in de maand mei, dat was een lokroep die ik niet kon weerstaan.

Onderdeel
Iedere middag trokken we individueel de natuur in om de stilte te ervaren en deel te zijn van wat zich voltrekt aan spontane processen. Zien hoe de natuur tot bloei komt, maar ook hoe dood hout van het voorbije seizoen wordt opgenomen in het geheel. Kijken naar minuscule mosjes, plantjes en kriebelbeestjes. Het leven dat we zelden zomaar zien. Het bracht herinneringen bij me boven aan een jeugdboek over deze mini-wereld waardoor ik me als kind onderdeel kon voelen van die wereld. Dat kon ik nu weer ervaren.

Zintuigen
Vroeg in de ochtend togen we steevast naar het strand. De zee horen bulderen. De wind die je soms omver probeert te blazen. De geur van het leven op het strand en in het water, een dood halfvergaan dier soms. Maar ook de zon die ineens door de wolken piept en de warmte dan voelen op je huid. Ik kwam vaak zintuigen tekort.

Patronen
Maar wat me het meest fascineerde waren de patronen in het zand. Door water, wind en de beweging van eb en vloed ontstaan. Kreekjes, stroompjes en geulen, ingesleten in de bodem. Uitwaaierend richting zee. Het deed me denken aan rivieren, hoe die zich door het landschap slingeren. Diepe dalen creëren, canyons soms. En in een rivierdelta uitmonden in zee. De macrokosmos, die ik daar op het strand weerspiegeld zag als de, wat ik zou willen noemen, mesokosmos.

Eén
Want er is meer. Ik realiseerde me dat die prachtige patronen ook terug te vinden zijn in mij. In het menselijk lichaam. De verschillende orgaanstelsels, de longen met hun kleinste vertakkingen, het haarvatenstelsel, overal zie je vergelijkbare patronen. En ineens zag ik het grotere geheel: de microkosmos in mij, de mesokosmos op het strand en de macrokosmos in de landschappen zoals ze op de aarde te vinden zijn. Het is één. Wij zijn één. Er was een diepgevoeld besef van verbondenheid, dat ik één ben met de natuur. Dat ik natuur ben.

Wakker
Des te pijnlijker is het om dagelijks te lezen, zien en horen wat we de natuur aandoen. En ook ik heb uiteraard mijn ecologische voetafdruk. Maar dit inzicht heeft mijn sense of urgency wel wakker gemaakt. De bescherming van al het leven op aarde gaat me aan het hart. Letterlijk.