Hurt
Hoe vrij kan je zijn? Heel vrij. En toch. Soms is er niet veel voor nodig om dat gevoel van vrijheid – al is het maar een beetje – te verstoren. Want sommige kwetsbare plekjes zullen altijd gevoelig blijven.
Vrij
Tijdens mijn vakantie voel ik me vrij van alles. Vrij van werk uiteraard (ook al doe ik dat met het grootste plezier), vrij van dagelijkse beslommeringen, vrij van verstorende gedachten, vrij van dat wat moet en niet later mag. Fietsen, koken, eten, afwassen, lezen, slapen. Hoe eenvoudig kan het leven zijn.
Rimpeling
Toch was er een kleine rimpeling in die gelukzalige eentonigheid. Toen ik een mailtje kreeg van een klant die meldde dat hij had besloten het lopende coachtraject te beëindigen en op zoek te gaan naar een coach die beter bij hem past. Auw. Dat voelde toch als een regelrechte afwijzing.
Kindpijn
Nou is dat gevoel me niet onbekend. Integendeel. Geregeld word ik nog wel geraakt in dat stukje kindpijn. Het gevoel niet goed genoeg te zijn. Of niet van waarde te zijn. Als Elviskind heb ik me onbewust altijd ingezet om mijn overleden broertje te vervangen. Wat uiteraard onmogelijk is. Maar wat tegelijk heeft geleid tot een ontkenning van wie ik zelf ben.
Vrede
Ook al ben ik allang dat kind niet meer. En weet ik inmiddels heel goed wie ik ben, wat ik kan en wat mijn waarde is. Ik weet waar mijn grenzen liggen en sta voor mijn visie op coaching. Dus toen ik deze week een intake met een potentiële klant had waarbij bleek dat ik niet wil leveren wat zij van me vraagt, is er geen match, gaat het traject niet door en heb ik daar vrede mee.
Eigenheid
En toch. Dat ene plekje dat raakt aan mijn kindpijn van afwijzing kan altijd zomaar weer even geraakt worden. Wat enerzijds misschien niet fijn is, maar anderzijds me ook scherp houdt op wat echt belangrijk voor me is. Namelijk mijn eigenheid bewaren.