Op het moment dat je vol in de wind komt te staan (figuurlijk dan) ga je pas goed voelen waar het wringt. Welke trigger je zoveel stress bezorgt dat je wel móet gaan onderzoeken wat er aan de hand is om verder te kunnen. En zo’n onderzoek brengt je toch iedere keer weer thuis, waar je vandaan komt.

Medelijden
Kijkend naar het gezin waarin ik opgroeide herken ik twee patronen die ik ontwikkelde. Het ene heeft met mijn vader te maken. Ik voelde medelijden met hem vanwege alles wat hij in zijn leven te verduren had gehad. Het verlies van een zoon. Een ongelukkig huwelijk. Mijn moeder was in hart en ziel al lang niet meer beschikbaar voor hem. En ik vulde, onbewust, dat gat. Door hem, al was het maar in mijn hoofd, te ondersteunen.

Deelgenoot
Het tweede patroon richtte zich juist op mijn moeder. Ook zij had natuurlijk veel verdriet gekend in haar leven en voelde zich niet gelukkig in het huwelijk. Maar mijn moeder hield dat niet voor mij verborgen. Integendeel, ik werd er deelgenoot van gemaakt. Waardoor ik me, in zekere zin, verantwoordelijk voor haar ging voelen. Ook daar vulde ik, als het ware, een gat. Door haar, in mijn verbeelding, in bescherming te nemen.

Oordeel
Maar er gebeurde nog iets. Dat ik deelgenoot werd gemaakt door mijn moeder leidde er niet toe dat ik haar kant koos. Want ik wilde niet meegaan in het oordeel over mijn vader. Liever hield ik me op de vlakte en had ik geen oordeel. Want dat zou verraad aan mijn vader hebben betekend. Dus bleef ik oordeelloos om het veilige midden te bewaren.

Ondersteunen
Die patronen reizen natuurlijk niet alleen in mijn persoonlijke leven met me mee. In mijn werk zie ik in grote lijnen hetzelfde gebeuren. Want in vrijwel al mijn banen was ik altijd de ‘tweede persoon’. Degene die ondersteuning bood. Als adviseur of secretaris (ook in de vele bestuursfuncties die ik bekleedde) was ik altijd degene in de coulissen die de manager of voorzitter ondersteunde.

Wringen
Dat ik me als coach als een vis in het water voel valt terug te voeren op mijn patroon om oordeelloos te zijn. Want als coach hoef ik geen oordeel te hebben. Juist niet. Maar sinds ik als assessor voor een individuele coachcertificering en examinator voor een coachopleiding aan de slag ben gegaan is er iets gaan wringen. Het levert me stress op. Want in die rol overtreed ik mijn eigen regel dat ik niet hoor te oordelen.

Leerproces
Dan is het de vraag: blijf ik incongruënt door tegen mijn ingebakken patroon in te blijven assessen en examineren of ga ik onderzoeken wat ik nodig heb om die taken toch te blijven uitvoeren zodat het alsnog congruënt wordt? Want ik weet ook wat het me brengt, namelijk een verrijkend leerproces in mijn professionele leven. Dus je begrijpt, die keuze is al gemaakt. Een volgende stap in mijn levensproject dat persoonlijke ontwikkeling heet.