“Beklaag u niet over de kortheid van het leven; er zijn meer mensen die te laat dan te vroeg sterven”, vond Pythagoras. Dat kan zo zijn. Maar misschien blijven degenen die te vroeg gaan ons wel het meest bij.

Te plots
Een paar dagen voor het einde van de vakantie kwam er ineens een berichtje binnen: een goede vriendin was plotseling overleden. Schrik, ongeloof, verdriet. Een week eerder hadden we nog met haar geappt om weer eens af te spreken. Want dat was alweer een tijdje geleden. En een eerdere poging dit voorjaar was zonder succes stilletjes voorbijgegleden.

Te lang
En hoewel ik niet geloof bijzondere gaven te hebben op dat vlak was het tijdens de vakantie wel door me heen gegaan dat we niet te lang moesten wachten met die afspraak. Ze zou er zomaar ineens niet meer kunnen zijn. Ook al was ze pas 53 jaar. Ze was nu eenmaal niet gezegend met een optimale gezondheid.

Te jong
Met mijn 55 jaar realiseer ik me dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is om ‘oud en grijs’ te worden. Want 53 voelt als veel te jong om heen te gaan. En ook mijn eigen zus die op 57-jarige leeftijd overleed was nog lang niet ‘oud en grijs’. Dus dat geeft te denken. Het grijs heb ik de laatste jaren al wel toegelaten, maar het label ‘oud’ wil ik zeker ook nog behalen.

Te laat
Hoe dan ook werd ik me er weer van bewust dat ik zaken niet moet uitstellen. Niet afwachten. Niet voorbij laten gaan. Want voor je het weet ben je te laat.

“You stretched for the stars
And you know how it feels
To reach too high
Too far too soon
You saw the whole of the moon”

The Waterboys – The Whole of the Moon