Iemand die is opgegroeid in de sociaaldemocratische zuil, zoals ik, is de strijd met de paplepel ingegoten, zou je zeggen. Ontwaakt! Toch sta ik nooit vooraan als er gedemonstreerd wordt. Integendeel. Terwijl mijn binnenste iets anders roept.

Activist
Onlangs kwam ik erachter dat er een activist in mij schuilt. Die heeft er altijd wel gezeten, want eigenlijk wist ik het ook wel, maar ik heb ‘m altijd de kop ingedrukt. Blijkbaar mocht die het daglicht niet zien. Waardoor ik altijd wel een beetje langs de zijlijn stond te mopperen, maar nooit op de barricades stond of bijvoorbeeld in een demonstratie meeliep. Mijn activist sputterde wel, maar voor niemand dan mezelf hoor- of zichtbaar.

Schreeuwen
Natuurlijk zijn er ook andere, minder revolutionaire, manieren om die activist een stem te geven. En soms deed ik ook wel een poging. Zo schreef ik vorig jaar nog in een blog dat ik me ging uitspreken. Toch deed ik dat nog steeds niet echt. Bleef ik er een beetje omheen schrijven. Terwijl het schreeuwt in mij.

Afschuw
Dat ik het verafschuw dat mensen worden buitengesloten van een groot deel van de samenleving, omdat ze een persoonlijke keuze maken. Wat hun goed recht is. Dat het me verontrust dat veel mensen dit normaal zijn gaan vinden en verdedigen. Dat het me verdrietig maakt dat Nederland en de wereld tot hier gekomen is.

Teleurstelling
Dat ik teleurgesteld ben dat gelijkheid en solidariteit in de wereld verder weg lijken dan ooit. Omdat belangen als geld en macht menselijk handelen verstoren. Dat de wereldwijde aanpak – voor zover je daarvan kunt spreken – van deze pandemie toont dat het ieder voor zich is. We doen dit samen? In my dreams.

Zorgen
Dat ik me de meeste zorgen maak over het feit dat de mens zich nog altijd superieur acht aan alles wat leeft op deze aarde. Denkende dat het niet zo’n ramp is dat we de aarde uitputten, vervuilen en vernietigen, omdat we dat met technologie toch wel weten op te lossen. Vanuit de illusie dat economische groei – onder het motto: meer, meer, meer – ons gaat redden.

Energie
En nee, ik heb ook niet direct de oplossing voor dit alles. Het is ook maar de vraag of het mijn rol in deze wereld is om als leider voorop te lopen. Wat ik wel weet is dat het mij meer in balans brengt om uiting te geven aan wat er in mij leeft. Om te stoppen met onderdrukken wat gehoord wil worden. Energie die ik hiermee opkropte wordt nu omgezet in een positieve energie die ik gericht kan inzetten. Noem het een kleine energietransitie 😉.