
Stoerdoenerij
“Naast dat stoere heb je ook wel iets zachts”, zei een opleider eens tegen me. Toen wist ik dat ik bezig was oude ballast van me af te schudden. Door een bewuste keuze die ik had gemaakt.
Risico
Kwetsbaarheid. We kennen allemaal wel de kracht ervan. Al is het maar van de TEDx-talk of het boek van Brené Brown. Maar tonen we onszelf ook kwetsbaar? Ben je daartoe bereid en in staat? Laat je je raken door je omgeving en kun je dat ook delen? Want het houdt namelijk ook wel een risico in zich. Het risico van afwijzing. En dat gaan we het liefste uit de weg.
Stoer
Zelf was ik heel lang de ‘stoere Betty’. Als het spannend werd nam ik al snel een houding aan van ‘mij raak je niet’. En dat zat er al van kleins af aan in. Mijn tien jaar oudere zus – zelf een tough cookie door een traumatiserende jeugdervaring – zei altijd uitdagend tegen me “Janken hoor”, als ik wat liep te pruilen. Dus hield ik me juist groot. Ik zou wel laten zien dat ik geen jankerd was.
Verharden
En die houding hield mij staande in situaties dat het leven zich roerde. Ik liet zien dat ik dat wel aan kon. Maar het verhardde me ook: “Ik laat me niet kennen.” Iets wat uiteindelijk twee kanten op werkt: ‘jij raakt me niet’ en tegelijkertijd ‘ik laat niet zien wie ik echt ben’. Want op het moment dat ik dat laat zien bestaat er ook de kans dat de ander me afkeurt.
Kwetsbaarheid
Het lijkt kiezen tussen twee kwaden: contact verliezen door afwijzing of geen verbinding kunnen realiseren door jezelf niet te laten kennen. Maar op het eerste heb je weinig invloed (want wat die ander vindt of doet is aan die ander), op het tweede des te meer. Uitreiken naar de ander, tonen wie je bent en wat je raakt, dat is kwetsbaarheid in alle opzichten. En dat is spannend. Maar ik heb ook geleerd dat ik het heft in eigen handen neem door te kiezen voor die kwetsbaarheid. Misschien toch ook wel weer een beetje stoer.