Dat ‘tuinpad van mijn vader’ roept bij mij altijd nostalgische gevoelens op. Maar hoe is het eigenlijk met de beleving van mijn eigen historie? Daar kwam ik onlangs achter toen ik zomaar toerist was in mijn oude buurt. Want die geschiedenis bepaalt wie ik ben.

Reuring
Als kind groeide ik op in een omgeving met vooral akkerland. Ik vond het er kaal, saai, rechttoe rechtaan. Het landschap kon me niet bekoren. Toen ik eenmaal de stad leerde kennen en als student in het centrum van zo’n stad kwam te wonen was ik verkocht. “Geef mij maar de reuring die bij een stad hoort”, zei ik. “Wonen in zo’n afgelegen gebied, dat wil ik nooit meer.”

Geschiedenis
Of het de leeftijd is weet ik niet, waarschijnlijk wel, maar tegenwoordig hecht ik steeds meer waarde aan mijn eigen geschiedenis. Aan de tijd waarin ik opgroeide, de omgeving en de familie. Want dat alles bij elkaar vormde mij tot wie ik nu ben. Ik kan me verliezen in de oude foto’s die mijn moeder zorgvuldig heeft bewaard. Foto’s van haar ouders en grootouders, sommige ruim honderd jaar oud. Wat herken ik van mezelf in die beelden?

Polderland
En onlangs stond ik op een camping die ik, zou die er 40 jaar geleden al zijn geweest, vanuit het woonkamerraam van mijn ouderlijk huis had kunnen zien liggen. Daar in dat polderland. En geloof het of niet, ik vond het er prachtig. Ik voel me bevoorrecht dat ik daar heb mogen opgroeien. Wat een groen, wat een weelde, wat een rust. Dat land, die omgeving, dat ben ik.

Drager
Meer dan ooit realiseer ik me hoeveel waarheid er zit in het idee van Carl Gustav Jung wat Inger van Lamoen – Dommisse aanhaalde in een artikel in het Jung Bulletin. Dat je hoe dan ook kind blijft van de eigen cultuur en drager van de eigen geschiedenis. Het verhaal van mijn familie, het gezin waarin ik opgroeide, de omgeving die mij vormde en het tijdsgewricht dat een stempel drukte: alles komt samen in mij.

Omarmen
Vragen waar ik nu soms tegenaan loop, als het om mijn eigen doen en laten gaat, vinden hun antwoord grotendeels in die geschiedenis. Zelfs al zou ik het willen negeren, het is er toch. Dat valt niet te ontkennen. Dan kan ik het maar beter omarmen en onderzoeken. Als een reiziger door mijn eigen landschap.