“Il pleure dans mon coeur” schreef ik op mijn muur toen ik nog Frans studeerde. Dat het kan huilen zoals het kan regenen was nieuw voor mij. Verlaine wist niet waarom hij zich zo droevig voelde. Want tranen zeggen nu eenmaal niet alles.

Verdriet
Huilen. De één doet het makkelijker dan de ander. Zelf barst ik niet zomaar in tranen uit. Ik heb dat nooit goed geleerd. Of misschien wel afgeleerd op een bepaald moment in mijn leven. Want tranen associeer ik in de eerste plaats met verdriet. En daar was geen plaats voor in ons gezin.

Ontroering
Daar staat tegenover dat ik er geen enkele moeite mee heb om mijn tranen de vrije loop te laten bij ontroering. Als ik zie dat andere mensen blij of geroerd zijn, loopt het bij mij al over de wangen. Iets van medeleven waar ik me niet voor geneer en het ook niet verborgen houd.

Emoties
Zo kan bijna alles wel een aanleiding zijn om de tranen te laten rollen. Tranen uit frustratie, van het lachen, uit onmacht, vertwijfeling, angst, van opluchting of woede. Noem een emotie en er kunnen wel tranen bij vloeien. Tranen kunnen dus zoveel betekenen, afhankelijk van de context waarin ze worden geplengd.

Vragen
Maar hoe moet je die tranen dan duiden? Daar is maar één manier voor: vragen waar de tranen voor staan. Of het nou je eigen tranen zijn of die van een ander. Want vaak lijkt het verdriet, maar blijkt het toch iets heel anders te zijn. In gesprek gaan over die tranen (met jezelf of een ander) kan je blik aanzienlijk verruimen en veranderen, de tranen worden er echter niet minder zilt door.