Het heeft nogal wat voeten in aarde om goed te luisteren naar je lichaam. En behalve dat, om ook te handelen naar wat je voelt. Altijd gedacht dat ik dat prima had ontwikkeld. Maar het loopt weleens anders.

Vanzelfsprekend
Ik heb altijd een sterk lichaam gehad. Een stevig gestel, waardoor ik ook vrijwel nooit blessures heb. Een sterke weerstand, want ziek zijn dat ken ik niet echt. En een goede conditie, maar daar werk ik zelf dan ook aan. Dat sterke lichaam is als een vanzelfsprekendheid voor me. Iets waar ik op kan vertrouwen en altijd op terug kan vallen.

Lichaamsgevoel
Vaak hoor ik mezelf ook zeggen dat ik een goed lichaamsgevoel heb. Dat ik de signalen van mijn lichaam opmerk en weet wat ik waar voel en wat dat te betekenen heeft. En toch overviel het me dat ik na een trainingsloopje op Tweede Kerstdag door het huis liep met nogal gevoelige voeten. En begon ik me te realiseren dat dit gevoel er eigenlijk al een paar weken was. Had ik het dan al die tijd genegeerd? Ben ik zelf wel in staat om te luisteren naar mijn lichaam? Of was dit weer die volharding die me weleens verblindt?

Ontkenning
Hoe dan ook, vanwege die gevoelige voeten heb ik mijn hardlopen toch maar even op een laag pitje gezet. Wel doe ik trouw oefeningen om de spieren en pezen in mijn voeten te versterken, want dat had ik blijkbaar wat verwaarloosd. Het woord ‘blessure’ heb ik nog niet in de mond genomen. Want ik heb nooit blessures. Ik loop gewoon even wat minder. Maar is dat niet een ontkenning van de werkelijkheid?

Verbaasd
Toen ik zondag een wandelingetje door de duinen maakte op het tijdstip dat ik normaal een rondje zou hardlopen verbaasde ik me over mijn eigen gedachten. Ik zag anderen hardlopen – het leken er wel veel meer dan anders – en bedacht me wel dat ik daar normaal gesproken ook had gelopen, maar ik had helemaal vrede met de situatie. En maakte zelfs al plannen wat ik zou gaan doen als ik in de toekomst minder zou kunnen hardlopen. Terwijl dat toch iets is waar ik voor een deel mijn geld mee verdien.

Vragen
Ben ik dan echt in staat zo gemakkelijk te schakelen en mijn vizier te verleggen naar andere activiteiten? Of is ook dit een vorm van ontkenning of zelfs het uit de weg gaan van de pijn van een mogelijk verlies? Vooralsnog zit ik vooral met veel vragen. De antwoorden zullen zich in de loop der tijd wel aandienen. Maar één ding staat vast: vanzelfsprekend is niets in het leven.