Maak je niet druk, rust is de mode
De zomervakantie is weer aangebroken. Wat een fijne tijd is dat toch. Iedereen is relaxed, een lekkere temperatuur en een zonnetje dat het hele leven in een mooier daglicht stelt (tenminste, als het Hollandse weer een beetje wil meewerken). Maar het is vooral ook de tijd van het zalige niets doen. Geen verplichtingen, geen deadlines. Geen druk op je schouders voelen dat je dit nog moet of dat nog niet af hebt. Je voelt ook echt de last van je schouders glijden. Wat een verlichting geeft dat.
Maar wat is dat toch dat we onszelf zoveel druk opleggen dat het leven buiten die vakanties als een zware last aan voelt? En dat we alleen in die paar weken per jaar dat we vakantie nemen even van die druk af zijn? Want van één ding ben ik wel zeker: we doen het onszelf aan.
Zelf merk ik het soms al na een weekend. Dan begint de to-do-list voor die week zich al te vormen in mijn hoofd en een zekere druk uit te oefenen, wat maakt dat ik met een onbestemd, onrustig en ongemakkelijk gevoel aan mijn maandag begin. Inmiddels ben ik er wel achter dat het niets te maken heeft met tegenzin. Want ik kan me nog altijd geen mooiere baan indenken, met alles wat erbij komt kijken. En toch vind ik het altijd weer een beetje spannend. Gaat het me deze week weer lukken? Vind ik voldoende tijd voor alles wat er op mijn lijstje staat?
“Waar gaat het over?”, denk ik dan vervolgens bij mezelf. Ik loop me alweer zorgen te maken over iets dat er nog totaal niet is. Wat nog helemaal niet aan de orde is. En dan realiseer ik me dat ik volledig in de doe-modus zit, terwijl ik het toch echt veel fijner vind om in de zijn-modus te verkeren. Dan is het tijd om even een ademhalingsoefening te doen om mezelf weer resetten. En komt het besef dat ik het mezelf onnodig moeilijk maak en het zaak is de realiteit te accepteren zoals die is in plaats van er tegen te vechten.
Dus ook al weet ik als geen ander dat ik er niets mee opschiet om mezelf zo druk te maken en dat ik me helemaal niet ongerust hoef te maken of het allemaal wel gaat lukken, toch gaan mijn gedachten nog regelmatig op de automatische piloot met me aan de haal. Hardnekkig als ze zijn.
Want niets menselijks is mij vreemd. Die gedachten op de automatische piloot zullen er altijd zijn, want zo werkt een brein nu eenmaal. Wat wel helpt is mij er bewust van te zijn dat het me niet helpt om het te voeden en in stand te houden. Dat ik daarmee vooral mezelf in de weg zit. Er is niemand anders die ik daarvan de schuld kan geven. En dat is dan ook wel weer fijn.