Kiekeboe!
Vandaag mag ik ten overstaan van vakgenoten een verhaal houden over ‘tevoorschijn komen’. Waar dat over gaat? Over mezelf laten zien uiteraard, maar vooral over kwetsbaar durven zijn en mijn ware gezicht tonen in plaats van die voorhang die we ook wel ego noemen.
Zonder bescherming
Toen ik in 2012 mijn betaalde baan opzegde om volledig als zelfstandig coach verder te gaan, was ik ineens de ‘bescherming’ kwijt van een organisatie waar ik onder viel, van een vast salaris iedere maand en van de zekerheid van bepaalde taken die ik had te doen. Ik moest het zelf gaan uitvinden en er dus op uit, naar netwerkbijeenkomsten waar ik leerde mezelf te tonen. Er kwam een website met mijn foto, over de volle breedte van het scherm. En een verhaal over mezelf, waar ik vandaan kom en waar ik voor sta. Te lezen voor wie het maar wil.
Zichtbaar
En ik begon deze blogs te schrijven en de tweewekelijkse Natuurlijk Wel. Eerst nog voor een hand-jevol mensen, vooral bekenden, maar dat werden er langzaamaan steeds meer. Honderden. Hoe zichtbaar ik op dat moment ook al was, echt eng vond ik het ook niet. Misschien wel doordat ik mijn blogs aanvankelijk vooral schreef in de jij-vorm en ik, zeg maar, adviezen gaf hoe om te gaan met een bepaalde situatie.
Kwetsbaar
Dat was best wel veilig, want op die manier hoefde ik niet veel van mijn echte zelf te laten zien. Te-genwoordig zijn mijn blogs veel persoonlijker, vooral gericht op mijn eigen worstelingen, ergernissen etc. en geschreven in de ik-vorm. En dat is vaak wél eng. Zo mijn eigen binnenste aan de wereld toevertrouwen maakt ook kwetsbaar.
Afwijzing
Want als iemand zich afmeldde voor de nieuwsbrief, dan voelde dat toch een beetje als een afwij-zing. En laat dat nou net een belangrijk thema voor mij zijn. Heel lang had ik er last van dat ik me-zelf meestal niet gelijkwaardig vond aan anderen. Die vond ik altijd slimmer, intellligenter, sociaal vaardiger, noem maar op. Het zorgde ervoor dat ik mezelf klein maakte en in feite onzichtbaar. Ook al liet ik de buitenwereld een ‘stoere’ Betty zien. En was het mijn verlangen om apart te zijn, net iets anders dan de rest.
Anders
Als wandelcoach was ik ook wel een beetje anders dan de rest. Het past ook helemaal bij mij, vind ik. De natuur, de beweging, het sportieve, dat ben ik. Maar stilletjes voelde dat toch ook als wat minderwaardig ten opzichte van een coach met een mooie coachruimte. Ik ventileerde dan ook niet zo sterk dat ik wandelcoach was – ook al stond dat natuurlijk wel op mijn website. Maar ik presen-teerde mezelf meer als coach, die dat toevallig wandelend doet. Want dan zou ik eerder voor vol aangezien worden, was mijn gedachte. Ik bleef dus een wat ingehouden wandelcoach.
Verstilling
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik niet alleen maar wandelcoach ben. Niet zonder meer. Dat ik wel heel veel van de natuur hou en mijn klanten dat ook graag wil laten beleven, maar dat dat niet persé mijn rol als coach is. Dat er soms verstilling nodig is die je vooral in jezelf vindt en niet in de beweging. En dat ik als coach die verstilling ook nodig heb. Maar dat wil ik niet zonder de natuur.
Uitkomst
De uitkomst was een mobiele coachruimte: een kleine kampeerbus waarin ik mijn klanten ontvang, ze iets te drinken kan aanbieden en we nog steeds een wandeling in de duinen kunnen maken als het gesprek of het proces daarom vraagt. Dus nu kun je me tegenkomen, in mijn bus, met mijn logo en telefoonnummer op de zijkant. Klop gerust aan als je me ziet. Ik ben er ook voor jou.