Ogen zijn de spiegel van de ziel, hoor je weleens. Want je komt wel heel dichtbij als je iemand recht in de ogen kijkt. Sommige mensen vinden dat lastig. En ik kan het weten.

Wegkijken
Lange tijd vond ik het lastig om degene met wie ik sprak – vaak een man – tegelijkertijd aan te kijken. Het leidde me af, zei ik tegen mezelf. Ik raakte erdoor van mijn à propos. En soms voelde het zelfs alsof ik op een mysterieuze wijze werd aangetrokken door die ogen en ik mezelf erin zou verliezen. Dan stond het mechanisme in mij op dat altijd en overal de controle wilde behouden. En keek ik maar weg.

Pijnlijk
Dat ontwijken van een blik kan ontstaan wanneer een kind ervaart dat zijn blik niet wordt beantwoord door de ouder. Wanneer juist de ouder dus de neiging heeft om weg te kijken. Omdat het bijvoorbeeld voor de ouder te pijnlijk is om de blik van het kind te beantwoorden. Daar kunnen meerdere redenen voor zijn.

Elviskind
Als Elviskind, geboren na de dood van een eerder broertje, herinnerde ik mijn vader voortdurend aan het verlies van die zoon. En deed ik onbewust mijn best om het gemis te verzachten en het gat te vullen dat mijn broertje achterliet. Ik kan alleen maar vermoeden (aangezien mijn vader al vele jaren geleden overleed) dat het voor mijn vader vaak pijnlijk was om dit Elviskind aan te kijken en dat het moeilijk voor hem was om mij te zien voor wie ik ben.

Eigenheid
Het is dan ook wel een zoektocht geweest om die eigenheid te ontdekken. Om mijn rol in deze wereld te zien en in te nemen. Om mijn weg te vinden en los te raken van ontstane patronen. Dat vraagt tijd. En gelukkig hebben we daar een levenlang de tijd voor.