Ik geef het meteen toe: een coach is ook maar een mens. Toch zijn er situaties waarvan ik vind dat mijn eigen-aardigheden maar even aan de kant geschoven moeten worden.

Bijzonderheden
Ieder mens heeft zo zijn bijzonderheden. Onderwerpen en thema’s die we ons hele leven al meedragen en waarop we soms geraakt worden door wat er in de omgeving gebeurt. Door een opmerking, een gebaar, een frons van een ander kan er zomaar ineens een emotie de kop opsteken. En als het dan gaat om bijzonderheden heb ik zo de mijne.

Onbevooroordeeld
Dat ik geraakt word in het dagelijks leven van mijn privébestaan is zo erg nog niet. Ik ben ook maar een mens. Maar zodra het in mijn coaching gebeurt ben ik alert. Want daar zou ik niet willen dat mijn blik vertroebeld wordt door mijn persoonlijke thema’s. Mijn klanten hebben recht op een onbevooroordeelde benadering, vrij van mijn sores.

Mening
En dat blijft wel hard werken. Onlangs merkte ik dat ik me een mening aan het vormen was over uitspraken die een klant had gedaan. Want die botsten met mijn persoonlijke waarden en normen. Dat mag natuurlijk naast elkaar bestaan. Mijn mening is dan ook totaal niet relevant in die context. Dus die heb ik te parkeren om op een ander moment eens te onderzoeken waar ik nou zo op aansloeg.

Inzicht
Daar hebben ze in mijn beroepsgroep de supervisie op gevonden. Een gesprek met een ervaren supervisor om bevraagd te worden op hoe ik werk en waar ik tegenaan loop, om te reflecteren en te leren en nieuwe kanten aan mezelf te ontdekken. Dat heeft me al heel wat verrassende inzichten opgeleverd. En ook in deze casus weer behoed voor een onprofessionele uitglijder.