Een wond geeft soms een lelijk litteken. En dat litteken kun je wegmoffelen, onder make-up verbergen of bedekken met kleding. Maar het kan ook – zichtbaar – onderdeel worden van je nieuwe identiteit.

Huiveringwekkend
Misschien heb je ‘m vorig jaar ook wel gezien, de documentaire ‘De kinderen van Ruinerwold’. Over de verborgen boerderij in Drenthe die was ontdekt, waar jarenlang een gezin in het geheim en ongeregistreerd leefde. Ik vond het huiveringwekkend en hartverscheurend om te zien. Hoe op de filmpjes die de vader had gemaakt de kinderen sidderend van angst in de camera keken.

Worstelen
In de documentaire zag je ook hoe de kinderen van toen nu als volwassenen nog steeds worstelen met het leven, met hun herinneringen en met de nieuwe situatie sinds hun verhaal naar buiten is gekomen. Ervaringen die je de rest van je leven met je meedraagt. Maar hoe dat wordt gedragen verschilt van mens tot mens.

Integreren
Daarin is geen goed of fout. De manier waarop de één ermee omgaat is niet beter of slechter dan die van de ander. Ieder zoekt naar een manier om de ervaringen, hoe gruwelijk ook, te integreren in het eigen levensverhaal. En soms geeft dat richting en zin aan dat wat wordt ondernomen. Ontstaat er een levensbestemming uit de ervaren ellende.

Reddingsboei
Bijzonder vind ik het dan ook dat Israel van Dorsten, één van de kinderen van Ruinerwold, zich nu inzet om jongeren via het Instagram-account Stille Schade bewust te maken van psychisch geweld en mentale mishandeling. Door middel van filmpjes laten ze verschillende situaties van psychische mishandeling onder jongeren zien, waarbij duidelijk wordt dat huiselijk geweld niet altijd fysiek hoeft te zijn. Zo wordt zijn eigen beschadigde zelf als reddingsboei voor de wereld om hem heen.